Unutmak

Bir baba pek çok şey ile birlikte kızını da unutmaya başladı ise…

İçte bıraktığı acı çok büyük…

Dün akşam oğlumla birlikte masada çalışıyorduk.

Sevgili babam gelip yanımızdaki sandalyeye oturdu ve “Rana nerde” diye sordu bana

İlk önce kız kardeşimi soruyor sandım, “Esra mı?” diye yanıtladım.

“Hayır Rana yı soruyorum” oğlumu göstererek “Aziz in annesini soruyorum” dedi.

Şaşırmıştım.

Ben ile birlikte odada bulunan annem ve oğlum da aynı şaşkınlık içindeydiler.

“Babacım benim, Rana” dedim

Babam gözlerini kaçırdı ve bir süre sustu. Sonra  “Ben iyi değilim galiba” dedi

“Aman babacım üzülme, hepimiz de var unutkanlık” diye teselli vermeye çalıştımsa da üzülmüştü. Fark etmişti bulunduğu hali.

“Biliyormusunuz son günlerde dayımın suretini görüyorum içerdeki odada” dedi ve kalktı yerinden. Bahsettiği odaya ağır ağır, iki büklüm, değneğine dayanmakta güçlük çekerek gitti ve geri geldi. “Yok.. Hayalmiş, birkaç gündür görüyordum oysa” dedi.

Dayısı 70 seneden fazladır vefat etmişti…

Alzheimer hastalığının gün geçtikçe ilerlediğini biliyordum .

Beni de unutmaya mı başlamıştı…Bu hayaller normalmiydi…

Fakat o nezaketli naif ruhlu babam “Seni tanımamam normal tabi, karşımda güzel bir bayan oturuyor sandım. Gözüme bir başka güzel göründün”diye  iltifat ile birlikte gönlümü alma gayreti içine girdi.

Ah biricik babacım, çınarım, ömrü hayırla dolu mübarek adamım..