RANA ÇOLAK

Orta okulu bitirmiş, liseye yeni başlamıştım. Babamın da ağrıları artmıştı. Doktorlar kalça protezi takılmasını uygun görmüşlerdi.Ameliyatlar başarısız geçti. 7 ay hastanede yattı, annem de baş ucunda refakat etti. Kardeşimle hayata dair ilk sıkıntılarımızı yaşamaya başlamıştık. Ciddi bir mücadele içine girdik. Hem okula gidiyor, hem evin işlerini görüyorduk. Anneciğim hastane ve ev arasında mekik dokuyordu. Babacığım eve döndüğünde artık yürüyemiyordu. Birkaç ameliyat daha denense de başarılı olmadı. Anneciğim aylarca yatalak olan babama baktı, egzersizlerini yaptırdı.

Anneme bakarken bir kadın değil, daha başka bir varlık görürdüm. Tanıdığım en güçlü, en sağlam, en dayanıklı, en şefkatli, en sabırlı, en mükemmel eş ve en mükemmel anneydi o. Hep derim “Annem girmez ise, kimse giremez cennete”. Babamın baş ucundan bir an olsun ayrılmadan, en ağır hizmetlerini can-ı gönülden üstlenerek, üstelik tüm bu işleri yaparken bir kere bile şikayet etmeyen, çocukları etkilenmesin diye bizlere belli etmeme gayreti içinde olan bir anneydi o. Uyuduğunu görmezdim. Ne zaman uyur, ne zaman uyanırdı hiç anlamadım.

En nihayetinde ancak koltuk değnekleri ile ev içinde yürüyecek konuma gelebildi babam. Hamd ettik.

Seneler böyle geçti gitti. Kardeşimle yetiştik, annemize desteğimiz arttı, bir arada mutluyduk fakat babam evin içinde geçiriyordu senelerini, dışarıya çıkamıyordu bunun için kederliydik.

Gençlik tabi… Babamın bu sıkıntıları beni üzüyor, Allah neden bu derdi verdi babama diye isyan ediyordum. Babacığım beni teselli ediyor, sabrı öğütlüyor, isyan etmiyor, şikayet etmiyor, her inişin bir çıkışı vardır, bu günlerde elbet biter  diye avutuyordu.

10 sene gibi bir zaman geçti. Bir gece babam evde düştü, kalçasını kırdı. Her şey bitti demiştik. Her şey bitti ve babam bir daha asla ayağa kalkamayacak sanmıştık. Kabus sandığımız o gece meğer rahmetmiş de haberimiz yok. Doktorlar incelemelerini yaptılar ve yeni bir sistemin uygulanabileceğini , eskisinden daha iyi olacağını söylediler. Şaşkınlık içindeydik. Gerçekten de ameliyat başarılı geçti. 1 sene sonra diğer bacağından da ameliyat edildi ve babam tek baston ile yürüyecek duruma geldi.

İşte demişti babam…”İşte kızım musibet sandığımız bazı olaylarda nice hayırlar gizlidir de bizler göremeyiz”.

Annem de tüm bu güzellikleri babamın senelerce sabretmesine bağlamıştı. Haklıydı.

“Hak şerleri hayreyler,
Sen sanma ki gayreyler,
Ârif ânı seyr eyler.
Mevlâ görelim neyler,
Neylerse güzel eyler.

Sen Hakk’a tevekkül ol,
Tefviz et ve rahat bul,
Sabreyle ve râzı ol
Mevlâ görelim neyler,
Neylerse güzel eyler.”

İbrahim hakkı Hazretleri

Halıcıoğlu’ ndan Sütlüce’ye geçen küçük tünel…

Her geçişte gözümde canlanır hatırladığım ilk korkum, yüreğimde hala aynı duruyor.

Küçük adımlarımla babamdan birkaç adım önde yürüyorum,

Babaannemin Bademlikteki evine gidiyoruz.

O kadar heyecanlıyım ki hoplaya zıplaya ilerlerken babamın elini tutmuyor olmamın verdiği bir marifet hissi içimdeki…

Biliyorum ki babam birkaç adım gerimde gelmekte, yine de özgürlüğün yanında güven de arıyorum.

O küçük tünel bana upuzun gelirken, yanımdan geçen ve beni otoyol dan ayıran tel kafes…

Otobüslerin sesleri kulaklarıma doluyor, şiddeti eteklerimi uçuruyor….

Kaldırımdaki çizgilere basmadan, hoplaya zıplaya ilerliyorum. Derken…

Arkamı dönüp babama bakmak geliyor aklıma.

Yok…!

Tek başımayım

Yalnızım

Ne yapacağım ben ?

Nerede babam?

Hızla geriye doğru koşmaya başlıyorum

Tünel bitmeyen mesafe…

Ve babam saklandığı yerden tatlı gülümsemesi ile çıkıyor.

Bacaklarına sarılıyorum…İyi ki varsın.

(iyi ki senin kızın oldum ben)

Evliliğimden sonra da devam eden, kalabalık  yaptığımız hafta sonu kahvaltılarını çok severdim. Sofrada hemen hemen hiç konuşmazdı. Eşim de ona benzerdi bu yönden. İki bey sessiz sedasızken annem, ben kız kardeşim neler neler anlatırdık…

Bekar olduğum yıllarda sabah uyandığımda ilk karşılaştığımız an “Benim güzel kızım, ne hoş  görünüyorsun gözüme” der, ben koridordaki aynaya yönelip “Kim ben miii?” diye  nazlanırken yanağını yanağına dokundururdu , aynada birbirimize bakışırdık. Ardından “Bana benziyormuşsun, Allah Allah neyimiz benziyor ki” diye gülümser , bende “Sahi benziyor muyum?” diye güler,  sonra yanaklarından öper, kulağına “Gurur duyuyorum sana benzemekten” diye fısıldardım.

Saçımı farklı tarasam, yeni bir toka alsam, bir değişiklik  yapsam hemen fark eder, bunu nezaket içeren cümlelerle dile getirir, çok hoş iltifat ederdi.  Kendisi de iyi giyinmeyi severdi. Ismarlama elbiseler diktirirdi. Hiç  hatırlamıyorum yatak kıyafeti ile yada eşofman türü giyimlerle oturduğunu. Her zaman şık ve derli topluydu benim babam. Bize de bunu öğütlerdi. Özellikle namaz kılacağınız vakit en güzel giyisilerinizi giyinin derdi. Sevgili ile görüşmeye benzetirdi namaz vakitlerini. Değneklerle yürüdüğü için su ile abdest alamazdı. Uzun yıllar teyemmüm ile kıldı namazını . Ezanı can-ı gönülden bekler,  okunduğu vakit yavaş adımlarla sandalyesine yönelir, huşu ile ağır ağır kılardı. Onu seyrettiğiniz zaman namaz kılasınız gelirdi.  Bizi de acele kılmamamız konusunda uyarır, lezzetini duyun derdi.

Geceleri uykum kaçtığında sık sık uyanık görürdüm onu. Ya namaz kılıyor ya da kitap okuyor olurdu. Elinde tespihi, dudağında mırıltısı, yanına gediğimde yüzünde beliren tebessümü , gözlerini yumarak “Hoş geldin kızım” der ifadesi ve uygun ilk anda sevgi ile dökülen kelimeleri…

Nasıl  bir insandın sen babacığım…

“Hayat îmânla ebedîdir. Yoldaşın îmân olursa ölmezsin.” (Mesnevî, )