Gelecek Endişesi

Aziz 4-5 yaşlarındadır.

Yatmaya hazırlanırken annesi ona yardım etmektedir.

Aziz:

-Annecim sen benimle ne çok ilgileniyorsuuunnn, benim için yoruluyorsuunnn, sen ne tatlı bir annesin.

-Tabi ilgileneceğim oğlum, sen benim birtanemsin, büyüyorsun, öğreniyorsun. Kendi kendine yetince artık işlerini sen yapacaksın

-Sen de yaşlanıp dedem gibi gücün azaldığında ben yardım edeceğim sana

-Ah bir tanecim benim, canım yavrum.

Aziz in birden bire çehresi değişir, yüzü asılır, ağlamaklı bir sesle:

-Yaa ben napıcaaammm

-Ne oldu? !

-Sen yaşlanınca ben bakacağım sana ama benim çocuğum yok ki, ya ben yaşlandığımda bana kim bakacak? Napıcam o zaman ben, hee söyle bana napıcam ben ? 🙁 üüüüüüğğğüüüüüüü

– :S

Normal olarak Aziz’in gelecek endişesini çok yersiz, komik ve çocukça bulmuştum. Hatta eşimle gülüşmüştük. Ancak durup üçüncü bir gözmüş gibi dışardan baktığımda yetişkin insanlar olan bizlerin de yarınlar için taşıdığımız endişelerin ne manasız olduğunu fark ettim. Çocukça bulsak da sıklıkla yaptığımız şeylerden biri…